Early morning massacre

Ik kijk nu nog tegen de viezige strepen op mijn raam aan, maar binnenkort ga ik het eindelijk zemen. Of misschien gebruik ik geen zeem, ik ga in ieder geval mijn ramen schoonmaken.

Maandenlang was het eerste wat ik in de ochtend deed, mijn early morning massacre. Ik stond op de vensterbank en drukte kleine zwarte vliegjes dood voor ik thee zette, de pil nam of mijn konijnen aaide. In ieder geval vanaf oktober, wat ik me herinner omdat ik toen jarig was, heb ik rouwvliegjes in huis gehad. Kleine mugjes zijn het eigenlijk, het lijken fruitvliegjes, maar in plaats van uit een vieze prullenbak komen ze uit je potgrond.

Wanneer iets me niet zint ga ik eerst op onderzoek uit. Binnen een uur wist ik dat rouwvliegjes, eigenlijk mugjes zijn, dat ze wel 200 nakomelingen per vrouwtje voort kunnen brengen en dat ze houden van vochtige potgrond waar ze hun eitjes in leggen en waar de larven zich voeden met wortels van de kamerplanten. Op internet staan genoeg tips; je planten verpotten, besmette planten isoleren, de grond zo ver mogelijk uit laten drogen etc. Dus terwijl de bladeren van mijn planten steeds slapper gingen hangen, drukte ik de vliegjes dood en hoopte ik dat de potgrond eindelijk droog genoeg zou zijn zodat ze niet terug zouden komen. Na twee maanden ben ik toch weer beetjes water gaan geven. Ik drukte een trechter in de grond zodat in ieder geval de toplaag niet aantrekkelijk nat zou zijn. Want de vliegjes verdwenen maar niet. Ondertussen vond ik op wietfora, blijkbaar hebben telers ook veel last van rouwvliegjes, de tip om een kaneelaftreksel te maken.

Het huis rook heerlijk kerstachtig. Maar de vliegjes bleven. Ik las wisselende reacties op de methode om aaltjes, vijanden van larven, te gebruiken. En heb die uiteindelijk gekocht, maar ook dat viel tegen. De vliegjes bleven. Ook laagjes zand bovenop de aarde hielpen niet. En ik snap de mugjes ook wel, hoewel ze kaneel misschien niet fijn vinden ruiken en zand niet een ideale plaats is om eitjes af te zetten, konden ze niet naar een aangenamere plaats.

En nu durf ik voorzichtig te zeggen dat ze weg zijn. Ik zou niet weten waarom, waardoor, maar mijn planten zijn er blij mee. Ik heb geen idee hoeveel vliegjes ik de afgelopen maanden heb doodgedrukt. Eerst deed ik het nog met een papiertje, maar al snel gewoon met mijn wijsvinger die ik afveegde aan mijn pyjama broek. Na ruim 6 maanden moet ik minstens zes generaties gehad hebben omdat de vliegjes zelf maar een tot twee dagen leven, maar de larven er drie weken over doen om volwassen te worden.

Nu ze weg zijn heb ik weer een beetje ruimte voor compassie en vind ik het best een sneu idee dat ze dan wekenlang onder de grond zitten en dan eindelijk kunnen vliegen. Ze gaan opzoek naar licht en worden een vieze veeg op mijn raam. Aan de andere kant denk ik niet dat een vlieg, sorry mug, zich zorgen maakt of zijn leven goed besteed is geweest. Net zoals ik me niet druk zou moeten maken waarom ze nu weg zijn en gewoon blij moet zijn dat ik nu eindelijk zonnebloemen kan gaan opkweken.