Mijn moeder stond naast mijn halfhoogslaper, waardoor ze me makkelijk kon aankijken terwijl ik in bed lag. Ik zat nog op de basisschool, ergens halverwege, groep vier of vijf, dus moet ik een jaar of acht zijn geweest.
De afspraak was dat we uit school een glas limonade mochten drinken en een snoepje uit de droppot pakken. Dat ene dropje was iets belangrijks, daar kon je naar uitkijken, en je moest er zuinig mee zijn. Er voorzichtig op zuigen, niet kauwen, om er zo lang mogelijk mee te doen. Tot ik bedacht dat ik er natuurlijk ook meer dan één kon pakken. Ik weet nog dat het kokindjes waren, die zachte zoete kleine bultjes, die je plat kon drukken voor je ze opat. Ik pakte er drie en stopte er een in mijn mond en twee in mijn broekzak, mijn rechterbroekzak. En snel ging ik naar boven, naar mijn kamer.
Mijn moeder vroeg of ik zeker wist dat ik maar één snoepje had gepakt. Ik was vast besloten alles te ontkennen, en mijn rechterhand streek helemaal uit eigen initiatief over mijn broekzak met de verborgen dropjes en daardoor werd ik betrapt. Hoe het verder ging staat me niet bij, ik zal wel een beetje op mijn kop hebben gehad. Ik weet nog wel dat dat de eerste keer was dat ik me ervan bewust was dat mijn lichaam me verraadde.
Ik koop geen drop omdat ik geen maat weet te houden en een zak in een keer leeg eet, ook dat zou je als verraad van mijn lichaam kunnen zien, maar het gaat mij om iets kleiners. Het gaat niet om een pukkel die juist op de dag van een feestje doorbreekt of een stem die hapert juist als je voor publiek moet zingen, het gaat om de neigingen van mijn lichaam om gedrag te vertonen wat ik juist wil onderdrukken.
Bijvoorbeeld wanneer ik aan het wandelen ben op een plek waar ik kom om vogels te horen, en hoe daar dan ineens mensen met zo’n draagbare box muziek aan het luisteren zijn, die niet alleen niet bij mijn smaak past, maar bovendien alle vogels onhoorbaar maakt. Mijn lichaam trekt zich daar niets van aan, en terwijl ik me loop te ergeren, merk ik dat mijn passen precies de maat van de muziek volgen.
Of nog zo’n voorbeeld ik kijk een film met iemand en de hele film zijn we al aan het zeuren over hoe slecht en sentimenteel de film is. En toch, hoewel ik alle trucs doorzie, krijg ik ineens tranen in mijn ogen en kippenvel bij de afscheidskus, of het emotionele Disney nummer.
Op dat soort momenten ben ik me er van bewust dat ik geen flauw idee heb wat er in mijn lichaam gaande is, en vraag ik me af of mijn microben een coup plannen.
