Boven op het stroomkastje zit Janey, haar benen bungelen over de rand. Ze draagt witte gympen, die ook na een maand dragen nog steeds spierwit zijn. Op zondagochtend poetst ze ze met een oude tandenborstel en een sopje met Biotex. Toen ze vorige week door de regen naar huis fietste, schuimden haar schoenen.
Ze heeft een licht blauwe spijkerbroek aan met op de knie een scheur waardoor haar huid te zien is. De broek is opgerold en er is een bloot randje tussen het einde van haar broekspijp en haar schoen te zien. De pijpen zijn met twee steekjes vastgezet door haar moeder, die wilde ze niet afknippen, want ‘bij de volgende mode kan ik ze er niet zo weer bij aan knippen’ had ze gezegd. Ze draagt een licht geel T-shirt wat losjes in haar broek gestopt zit. Tegen het kastje aan leunen Sam en Mirte. Sam heeft een hand om de enkel van Janey en streelt het stukje blote vel zachtjes.
‘Ze zou hier om drie uur zijn, ik had haar nog geappt.’ Mirte moet tegen de zon in kijken als ze tegen Janey praat, ze knijpt haar ogen tot spleetjes.
Janey zucht, ‘duurt lang,’ zegt ze. Mirte giechelt zenuwachtig en laat haar vinger over de kiezels in het beton van het elektriciteitskastje gaan.
Het duurt nog zeker tien minuten voor Karin aan komt fietsen. Haar shirt plakt tegen haar lijf. Ze springt van haar fiets en laat die gewoon omvallen op de straat. Iets van het metaal blijft nog even na trillen. ‘Sorry, sorry Janey. Mijn vader gaat normaal altijd om vier uur hardlopen, nu vond hij dat we moesten praten.’
Janey schudt haar hoofd. Haar donkere krullen veren heen en weer. ‘Dus jij moest nog even bij je papa zijn.’
Karin haalt haar schouders op. ‘Ik had wel eerder kunnen gaan, maar dan gaat hij de hele tijd vragen waar ik ben geweest enzo.’
Sam laat zijn ogen over Karen heen glijden, ze is net wat kleiner dan de rest van het groepje. En draagt een felgroen shirt aan met sterren erop in plaats van de pasteltinten van de andere meisjes. Ze heeft geen bh aan, dat kan hij zien, hij weet het ook van andere dagen dat er soms net een beetje een tepel door het shirtje prikt. Hij blijft Janeys enkel aaien en luistert niet echt naar het gesprek. Soms laat hij zijn hand afdwalen naar haar kuit, de broekspijpen zijn zo wijd dat hij zijn hand er gemakkelijk een eindje in kan laten glijden. Hij voelt de stoppels als hij tegen de haarrichting in aait, hij draait zijn gezicht naar de voet, kust haar enkel terwijl hij zijn hand over haar kuit laat glijden. Janey leunt voorover om naar hem te kunnen kijken, ze giechelt. Mirte kijkt boos naar Karen.
‘Wij gaan even, Mirte en jij blijven hier,’ zegt Janey, terwijl ze van het kastje afspringt.
‘En deze dan?’ vraagt Karen met het pakje shag van haar vader in haar hand. Mirte schudt haar hoofd. Janey en Sam lopen snel de struiken achter het kastje in.
Karen loopt naar Mirte. Ze gaat naast haar staan en houdt haar het pakje shag voor. ‘Wil je?’ vraagt ze. Mirte kijkt haar aan alsof ze gek is geworden. ‘We moeten op Janey wachten,’ zegt ze.
